Nosevi su najistaknutiji delovi lica a njihov je oblik jedinstven. Britanski lekar i antropolog Arthur Thomson u 19. veku konstatovao je da to nije puka genetska slučajnost.
Nos ima mnogo važnih uloga. Osim onog očiglednog, usmeravanja vazduha i mirisa u naše glave, nos menja vazduh koji udišemo, osiguravajući da bude topao i vlažan do dolaska u pluća.
Nosna šupljina pomaže i u sprečavanju infekcija. Dlačice u nosu zaustavljaju veće čestice i patogene koje udahnemo, a lepljiva sluz lovi mikrobe.
Oblik nosa zavisi od oblika nosa roditelja i oslih predaka ali ima tu još nečeg.
Britanski lekar i antropolog Arthur Thomson je pokazao da su dugi, uski nosevi češći u regijama sa hladnijom, suvom klimom. Kraći i širi nosevi karakteristika su toplijih i vlažnijih podneblja. To pravilo danas je poznato kao Thomsonovo.
Njegova teorija ranije se dokazivala na ostacima lobanja, a sada su naučnici prvi put to testirali na živim ljudima koristeći se 3D tehnologijom.
Grupa naučnika koju su predvodili Arslan Zaidi i Mark Shriver proučavala je noseve ljudi iz zapadne Afrike, istočne i južne Azije i sa severa Evrope.
Pojedincima su merili širinu i dužinu nosnica, razmak između nosnica, visinu nosa, dužinu nosne kosti i spoljašnjeg područje nosa, objavljuje časopis PLOS Genetics.
Kada su analizirali podatke potvrdili su Thomsonovu teoriju da oblik i dužina nosa nisu puka genetska slučajnost. Šire nozdrve stvarno su povezane sa populacijom čiji su preci živeli u toplijim i vlažnijim područjima. Takav zaključak upućuje na to da je klima bila najvažniji faktor u evoluciji oblika nosa.
Uže nozdrve pomažu da se vazduh bolje zagreva i vlaži na putu do pluća. A to omogućuje bolje preživljavanje u hladnom podneblju i veću verovatnoću reprodukcije.
Naravno, klima nije jedina zaslužna za oblik nosa. U nekim kulturama veći su se nosevi smatrali privlačnijim pa su pojedinici koje je genetika nagradila velikim nosevima imali veće izglede da se razmnožavaju i genetski proslede takav oblik na sledeći naraštaj.
