Koncept ove tetarske kompanije zasnovan je na težnji da arhitektura prostora, kao i kontekst u kome se delo izvodi budu “saigrači” predstave. Pojam teatra je redefinisan sa svakom novom produkcijom. Pored toga što su neka od njihovih dela isključivo vizuelno-teatarske kompozicije, ostvarenja ove trupe umnogome preispituju i svet muzičkog teatra.
Plesačica (Lizbet Sone Andersen) i članovi dvanaestočlanog hora koji peva akapela, u nekim momentima “protiv” snimka ili u saglasju sa snimkom sopstvenog akapela pevanja, čine izvođačku ekipu. Scenografija je statična (scenografkinja Maja Ravn) – tokom čitave predstave izvođači su postavljeni na ogromne stepenice koje tokom četiri segmenta dela, različito osvetljene, omogućavaju simbolički okvir silaska, gubitka ili sećanja. U delu “Operacija: Orfej” korišćena je vokalna muzika danskog kompozitora Boa Holtena, Džona Kejdža, kao i fragment arije iz Glukove opere “Orfej i Euridika”. Virtuozni hor Litvanskog radija samouvereno je vladao Kejdžovim modalnim partiturama, Holtenovim sazvučjima koja “odzvučavaju” dela Palestrine, ali i aranžmanom poznate arije iz Glukove opere. Pored vokalne interpretacije (dirigent Sigvards Klava, solistkinja Baiba Berke), članovi hora se tokom izvođenja regrupišu sporim pokretima učestvujući u građenju vizuelno atraktivnih prizora koji prizivaju poetiku Roberta Vilsona.
Delo “Operacija: Orfej” nazvano je vizuelnom operom u tri stava, ali njegova provokativnost zasniva se na poziciji opere koja to nije. “To je rekonceptualizacija operskog žanra”, tvrdi Delholm. “Sekvenciranje” između teksta libreta i muzike, uobičajeno za operu, zamenjeno je serijom tabloa sa muzikom koji se ne oslanjaju na narativnu strukturu. Libreto (libretista Ib Mihael) je tok reči “zavijen” u akapela pevanje. I zaista, kao što tvrdi rediteljka, u ovoj predstavi se ponovo otkrivaju elementi tradicionalne opere. Mit o Orfejevom putovanju u podzemni svet nije direktno, linearno saopšten. Trodelna struktura ukazuje na mit, ali ga nikada ne ilustruje. Spektakularno “potapanje” hora i publike u lasersko zeleno svetlo na samom kraju opere čini delo “Operacija: Orfej” nezaboravnim pažljivo balansiranim operskim iskustvom. Ali, poigravanje sa operskim znacima doprinosi tome da ovo delo, iako “radi” sa operom, ne shvatamo kao operu, nego kao spektakularnu operaciju, kako je to u njegovom naslovu i naznačeno.
Izvor: Danas
